بیماری های نای

بیماری های نای

ما در این مطلب در رابطه با بیمارهای نای با شما صحبت خواهیم کرد.
در ادامه همراه ما باشید تا از بیماری های این قسمت از بدن و نحوه کارکرد آن بیش تر بدانیم.

تنگی نای

نای یک اندام لوله ای شکل از دستگاه تنفسی است که حنجره را به نایژه ها متصل می کند.
تنگی نای، تنفس را سخت می کند؛ زیرانای، هوا را به داخل ریه ها انتقال می دهد و از آنها خارج می کند. پس در حقیقت نای،یک راه یا مجرا برای عبور هوای تنفسی می باشد.تنگی نای یک مشکل جدی در مبتلایان به آن محسوب می شود، در حالی که نفس کشیدن یکی از نیازهای حیاتی و مهم انسان هاست.
هر قسمت از راه تنفسی می تواند تنگ یا باریک شود از حنجره تا نای و ریه ها . تنگ شدن راه تنفسی نفس کشیدن را سخت می کند و فرد مبتلا به آن نمی تواند به راحتی هوا را به ریه ها برساند.نفس کشیدن افراد مبتلا به تنگی راه تنفسی، صدا می دهد، یعنی موقع نفس کشیدن خس خس می کنند.اگر این تنگی در قسمت حنجره و بالای نای باشد، فرد مبتلا موقع عمل دم (دادن نفس به داخل) خس خس می کند و اگر این تنگی در قسمت پایین نای و ریه ها باشد، موقع عمل بازدم (دادن نفس به بیرون) خس خس دارد.علل زیادی باعث تنگی راه تنفسی می شوند و علت آن اغلب اوقات بستگی به محل تنگی دارد. تنگی راه تنفسی در ناحیه حنجره می تواند در اثر فلج دو طرفه تار صوتی (این فلج باعث می شود تارهای صوتی موقع نفس کشدن باز نشوند)، جای زخم در اثر عمل جراحی یا لوله گذاری در راه تنفسی، بیماری هایی مانندساركوئيدوز و آمیلوئیدوز که باعث می شوند تومورهای خوش خیم، راه تنفسی را ببندند و یا سرطان باشد.

 
تنگی نای بیشتر اوقات در اثر لوله گذاری طولانی مدت در نای (توسط پزشک و از طریق گردن) و یا سوراخ شدن نای در اثر یک حادثه ایجاد می شود و یایکی از عوارض جراحی تراکئوستومی است. تراکئوستومییک نوع عمل جراحی است که در آن پزشک، از ناحیه گردن یک سوراخ به طرف نای باز می کند تا فرد بتواند از طریق آن، هوا را به ریه ها برساند.این عمل جراحی در کسانی که به علت انسداد یا آسیب راه تنفسی نمی توانند به راحتی نفس بکشند، انجام می شود.سایر علل تنگی نای عبارتند از بیماری گرانولوماتوز وگنر و یا سرطان.

بیماری های نای

اپی گلوتیت

اپی گلوتیت، یک عفونت ناگهانی و دردناک در کودکان است. این بیماری در اپی گلوت (بافت کوچکی در عقب گلو که از ورودی نای مراقبت می‌کند) اتفاق می‌افتد که سبب انسداد مجرای هوایی فوقانی می‌شود.
اپی گلوت
اپیگلوتیا دریچه نای پرده‌ای است که از بافت غضروفی انعطاف‌پذیر و پوشیده‌شده با غشای لعاب‌مانند تشکیل می‌شود

اپیگلوت به صورت مایل به پشت در انتهای خلفی زبان قرار دارد و در معاینه داخل حلق، اغلب به سختی قابل مشاهده است. اپیگلوت هنگام بلع غذا مانع ورود آن به نای می شود.
عفونت اپی گلوت را اپی گلوتیت می گویند که علت آن اغلب عفونت باکتریایی است و علائم شایع آن عبارتند از تب، گلودرد و مشکل در بلع غذا.
عفونت منجر به ورم و التهاب اپی گلوت می شود. اگر اپی گلوت متورم شود، به خاطر موقعیتش در گلو، می تواند با مسدود کردن مسیر هوا در حنجره و نای و ریه ها، بر تنفس شما تاثیر بگذارد.
اپی گلوتیت ممکن است با بیماری خروسک در کودکان اشتباه گرفته شود. خروسک به خاطر عفونت ویروسی که حنجره و نای را تحت تاثیر قرار می دهد ایجاد می شود. خروسک نسبت به اپی گلوتیت کم خطرتر است و خود به خود بهبود مییابد.

عفونت اپی گلوت در چه کسانی بیشتر دیده می شود؟

اپی گلوتیت در هر سنی ممکن است اتفاق بیفتد، اما اغلب در کودکان 2 تا 7 سال بروز می کند.
با این وجود، از زمانی که واکسن Hib در انگلستان و دیگر کشورها در دهه 1990 معرفی شد، تعداد کودکان مبتلا به اپی گلوتیت به صورت چشمگیری کاهش یافت. لذا در حال حاضر این بیماری نادر است.
اگر سیستم ایمنی بدن شما به درستی کار نکند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستید، مثلا اگر شیمی درمانی می کنید و یا بیماری ایدز دارید.
هیچ واکسنی صددرصد موثر نیست. بنابراین در مواردی نادر، افرادی که در برابر Hib واکسینه شده اند نیز ممکن است به اپی گلوتیت مبتلا شوند

تنگی نای

علائم اپی گلوتیت چیست؟

اولین علامت آن، اغلب تب است.
فرد مبتلا به اپی گلوتیت شدیدا از گلودرد شکایت خواهد کرد.
صدا کلفت شده و در زمان بلع درد احساس می شود.
به خاطر درد در زمان بلع، آب دهان تراوش خواهد کرد.
سرفه نیز از علائمی است که کمتر شایع است.
فرد بعدها دچار خس خس سینه و به سختی نفس کشیدن نیز خواهد شد که نیاز به درمان سریع دارد.
زمانی که فرد برای نفس کشیدن تلاش می کند، می توانید صدای خرخر را از بینی او بشنوید.
به دلیل آنکه اکسیژن کمتری به ریه ها می رسد، رنگ پوست فرد بیمار به خاکسترییا آبی تغییر می کند.
اگر درمان به سرعت آغاز نشود، التهاب اپی گلوت ممکن است کلا راه عبور هوا به ریه ها را مسدود کند. این بدان معنا است که هوا نمی تواند به ریه ها برسد و منجر به غش و مرگ فرد می شود.

پزشک چگونه می تواند اپی گلوتیت را تشخیص دهد؟

اگر فردی مشکوک به اپی گلوتیت بود، باید سریعا در بیمارستان بستری شود.

وقتی در بیمارستان هستید، برای کمک به تشخیص قطعی اپی گلوتیت ممکن است پزشک از روشی به نام “نازوفارنگوسکوپ” استفاده کند.
در این روش، یک لوله نازک و انعطاف پذیر از داخل بینی به طرف گلو فرستاده می شود. پزشک می تواند از داخل لوله به داخل گلو نگاه کرده و ورم و قرمزی اپی گلوت را تشخیص دهد.
گاهی پزشک می تواند از گلو با اشعه ایکس عکس بگیرد تا متوجه تورم اپی گلوت شود.
همچنین ممکن است نمونه ای از مخاط گلو را برداشته و برای بررسی عفونت به آزمایشگاه بفرستد.
ممکن است نمونه ای از خون هم از بیمار گرفته شود تا مجددا علائم عفونت بررسی شود.

درمان اپی گلوتیت چگونه است؟

اگر فردی به عفونت اپی گلوت مبتلا شود، مهم ترین درمان حصول اطمینان از رسیدن اکسیژن کافی به ریه هاست، برای مثال می توان با استفاده از یک ماسک از دهان و بینی به فرد اکسیژن داد.

گاهی ممکن است فرد برای تنفس نیاز به ونتیلاتور (وسیله ای که برای حفظ جریان هوا به داخل و خارج ریه استفاده می شود) داشته باشد.

اگر اپی گلوتیت سریعا درمان نشود، ممکن است مسیر هوا را کلا ببندد. این بدان معناست که هوا دیگر به ریه نمی رسد و فرد ممکن است بمیرد
اگر ورم اپیگلوت مسیر هوا را کاملا بسته باشد، حتی اگر اکسیژن هم داده شود، ممکن است به ریه ها نرسد. بنابراین تراکئوستومی انجام می شود.
در این شیوه پزشک برش کوچکی در نای زده و لوله نازکی به زیر اپی گلوت متورم می فرستد تا بتواند اکسیژن را به ریه ها برساند.
آنتی بیوتیک ها نیز بخش مهم دیگری از درمان این بیماری هستند. آنها به مبارزه با عفونت کمک می کنند.
برای کمک به کاهش التهاب در اطراف اپی گلوت ممکن است یک داروی کورتونی نیز توسط پزشک تجویز شود.

آیا اپی گلوتیت عوارضی هم دارد؟

اگر اپی گلوتیت سریعا درمان نشود، ممکن است مسیر هوا را کلا ببندد. این بدان معناست که هوا دیگر به ریه نمی رسد و فرد ممکن است بمیرد.

به ندرت ممکن است عفونت از اپی گلوت به دیگر قسمت های بدن از جمله گوش، مغز و قلب و ریه ها منتشر شود.
در صورت عدم درمان به موقع عفونت اپی گلوت ممکن است بیماری‌هایی از قبیل عفونت‌ بافت‌ عمقی‌ زیر پوست (سلولیت‌)، ‌ذات‌الریه‌، مننژیت‌، عفونت‌ مفصل‌، عفونت‌ و یا التهاب‌ پرده‌ دور قلب امکان بسته شدن مسیر هوایی‌ و مرگ فرد رخ دهد.
آیا می توان از اپی گلوتیت پیشگیری کرد؟
برای همه کودکان در سنین 2، 3، 4 سال و 12 ماه واکسن Hib توصیه می شود
این کار باعث کاهش فوق العاده موارد اپی گلوتیت در کودکان می شود. با این وجود، این واکسن نیز همانند همه واکسن های دیگر همیشه 100 درصد موثر نیست. باکتری های دیگری نیز ممکن است اپی گلوت ایجاد کنند.
به افرادی که در تماس با فرد مبتلا به اپی گلوت هستند (برای مثال افرادی که با او در یک خانه هستند) نیز آنتی بیوتیک داده می شود تا شانس انتقال عفونت کاهش یابد.

برای کودک مبتلا به اپیگلوتیت چه باید کرد؟

– کودک‌ را به‌ جای‌ خواباندن‌ بنشانید.

– اگر مشکوک‌ به‌ اپی‌گلوتیت‌ هستید، هرگز سعی‌ نکنید ته‌ گلوی‌ کودک‌ را نگاه‌ کنید.

– تا جایی که امکان دارد کودک را برای‌ دادن‌ اکسیژن‌ و انجام‌ سایر اقدامات‌ مراقبتی‌ ویژه در بیمارستان بستری کنید.

-‌ کودک‌ را تا رسیدن‌ به‌ بیمارستان‌ آرام‌ و بی‌حرکت‌ نگه‌ دارید. اضطراب‌ و ترس‌ بچه‌ باعث‌ بدتر شدن‌ مشکلات‌ تنفسی می‌شود.

– پس‌ از ترخیص‌ از بیمارستان‌، شب‌ها در اتاق‌ کودک‌ یک‌ دستگاه‌ بخور بگذارید. این‌ کار را 2 تا 3 هفته‌ ادامه‌ دهید. ضمنا دستگاه‌ باید روزانه‌ تمیز شود

– تا زمانی که کودک قادر نباشد غذا را ببلعد، باید تنها از مایعات (معمولا سرم) برای تغذیه او استفاده کنید.

– تا زمانی که‌ تمام‌ علایم‌ برطرف‌ نشده‌ باشد، استراحت کودک‌ در رختخواب‌ ضروری‌ است‌.